ديو نفس پليد است چه مال خودمان و چه شخصيت نهفته و کثيف ديگران که گاه چهره نشان مي دهد و فتنه و آشوب مي آفريند. به زبان ديگر ديو شخصيت دوم و مضاعف ماست. نفس اماره ماست که گاه کنترل مي کنيم و گاه عنان آن از دستمان بيرون مي رود. اگر ديديم که ديو خوشحال است و مي خندد به فساد و تباهي ميل مي کنيم و اگر ديو غمگين بود کارهاي خير و خوب انجام مي دهيم. اگر ديو ما را گرفت تسليم هواي نفس مي شويم و اگر ديو در تعقيب ما بود وسوسه مي شويم. اگر بر ديو سوار شديم يا غلبه کرديم به صلاح مي گراييم.