صبح به معني وجود روشنايي نيست. ظهور ناگهاني روشنايي را نيز روز نمي گويند. صبح به لحظاتي از زمان اطلاق مي شود که به تعريف شيخ اجل سعدي ( تفاوت نکند ليل و نهار ) و به زبان ديگر شب اندک اندک زايل شود و روز طالع گردد. با توجه به تعريف بالا اين لحظات را صبح مي نامند و در صورتي صبح صداقت مي يابد که شبي باشد و آن شب محو گردد و برود چنانچه با اين تعريف در خواب شاهد طلوع صبح بوديم بسيار نيکو است و اميد بخش. از امام صادق عليه السلام نقل مي کنند که صبح نشانه قوت اهل آن ديار باشد. اگر در خواب ببينيم که شب اندک اندک مي رود و روشنايي بامداد جاي آن را مي گيرد غم ها و غصه ها و رنج هاي ما چون آن شب که مي رود زايل مي گردد و به رفاه و نعمت و سلامت و شادي مي رسيم. چنانچه بيماري اين خواب را ببيند شفا حاصل مي کند. مقروض دين خويش را مي پردازد و اندوهگين از بند غم و رنج مي رهد. اين صبح نشانه فرج بعد از عسرت و شدت است اما چنانچه اين حالت را معکوس ببينيم عسرت و شدتي است که بعد از فرج پديد مي آيد. اگر در خواب ببينيم که شب است اما شب به صبح رسيد و صبح مجددا رفت و تاريکي جاي آن را گرفت خوب نيست. اين صبح کاذب است و اولي صبح صادق. صبح صادق به خواب ديدن بسيار خوب است و صبح کاذب بد است و خبر از اين مي دهد که مختصر اميدي پديد مي آيد و باز هم سختي و تنگي و شدت جاي آن را مي گيرد. اگر در خواب ببينيم که صبح شد اما فجر چون شفق به سرخي گرائيد خوب نيست اين هم براي بيننده خواب خوب نيست و هم براي اهل آن منطقه که چنين صبحي در افق آن ظاهر مي شود.
