«به» يک ميوه پرخاصيت بوده و از درختي با ارتفاع حداكثر ۵ متر حاصل مي‌شود. درخت به شبيه درخت سيب بوده و در فصل پاييز ميوه می دهد، تخم ميوه به را به دانه گويند كه اثر درمانی آن بسيار زياد است.
برگ، ميوه، دانه و ساير قسمت‌هاي درخت به دارای خاصيت درمانی بوده و به، به صورت خام، پخته، شربت، مربا، ژله، كمپوت و جوشانده مصرف می شود و به‌طور كلي براي تقويت قلب و اعصاب بسيار مفيد است. فيبر موجود در ميوه به نيز خواص درمانی داشته و مربای آن ضد نفخ بوده بر خلاف خود به كه نفاخ است.
به دارای ويتامين های A، B و C و همچنين املاحی مانند پتاسيم، روی، فسفر، كلسيم، آهن، منيزيم و سلنيوم است لذا از آنجايي كه يک مولتی ويتامين كامل محسوب می شود برای درمان لاغري و جلوگيری از چاقی مصرف اين ميوه توصيه می شود. «به» همچنين دارای ويتامين E و آنتی اكسيدان بوده و جلوی سرطان را می گيرد.
همه چيز درباره «به»
سلامت پوست و مو
جوشانده «به» دانه روی پوست برای ترک لب، پوست و ناراحتی های بواسير بسيار مناسب بوده و جوشانده برگ درخت به برای پانسمان سطح بدن و شست و شوی چشم به كار می رود. به براي كساني كه عرق بدن آن ها بدبو است نيز مفيد است و مشكلشان را رفع می كند. يک ليوان آب به، به همراه نصف ليوان روغن زيتون زمانی كه جوشانده شوند روغن به تهيه می شود؛ مالش روغن به، به بدن برای شوره سر و سوزش دهان مفيد است.
سلامت دستگاه گوارش
تانن موجود در به در معالجه اسهال و ورم روده بسيار موثر است، به دانه نيز ورم معده را رفع كرده و می توان ۴ گرم به دانه را با سه چهارم ليوان آب مخلوط كرد و پس از هم زدن و ايجاد حالت ژلاتينی برای رفع معده درد آن را استفاده كرد. جوشانده برگ به قابض است و در هضم موثر واقع می شود. آب به مخلوط با شكر نيز در معالجه معده و روده موثر است. به همچنين برای اسهال مزمن، خلط خوني و ورم كبد مفيد و اين مشكلات را در افراد دچار اين بيماری ها رفع می كند. زنان باردار نيز براي رفع مشكل تهوع در اين دوران می توانند به مصرف كنند. جوشانده برگ به بهترين راه درمان عصبانيت است. ويتامين B موجود در به نيز سبب آرامش اعصاب و تقويت قلب می شود.
رفع بی خوابی
جوشانده برگ درخت «به» بی خوابی را درمان كرده و در صورتی كه اين جوشانده طی ۱۰ دقيقه تهيه شود و با شكوفه نارنج شيرين مخلوط شود و قبل از خواب افرادی كه دچار بی خوابی هستند آن را مصرف كنند ديگر دچار مشكل اختلالات خواب نمی شوند. دم كرده شكوفه «به» به اضافه عرق بهار نارنج نيز برای خواب آوری مناسب است.
درمان سرماخوردگی
لعاب خيس كرده به دانه گلودرد را تسكين و سرفه را درمان می كند. همچنين برای رفع عطش، سوزش دهان و گرفتگی صدا، خوردن به دانه بسيار موثر است.
سلامت روان
جوشانده برگ به بهترين راه درمان عصبانيت است. ويتامين B موجود در به نيز سبب آرامش اعصاب و تقويت قلب می شود.
معمولا آنچه در متون سنتی به عنوان چای انواع ميوه ها اشاره می شود همان دمنوش است و منظور از چای «به» در واقع همان دمنوش «به» است. دمنوش «به» يكی از نوشيدنی های سنتی قديمی ايرانی هاست كه برای تهيه آن ابتدا بايد «به» را خشک كرد. البته برای خشک كردن «به» هرگز نبايد آن را تحت حرارت يا آفتاب قرار داد. روش درست اين است كه آن را به قطعات كوچک تقسيم كنيم يا در سايه قرار دهيم تا خشک شود. اگر «به» را يک تكه بگذاريم گرچه روند خشک شدن طولانی تر می شود اما مواد بيشتری در آن باقی می ماند. وقتی «به» خشک شد، می توان آن را بسته بندی كرد و در فريزر قرار داد.
روش تهيه دمنوش به :
براي تهيه دمنوش «به» بايد به اندازه نصف قاشق غذاخوری «به» خشک شده را در يک ليوان آب جوشيده ريخت و در آن را گذاشت تا دم بكشد. بعد از يک ربع اين دمنوش آماده نوشيدن است.
در فصولی كه «به» در دسترس است، می توان برای تهيه دمنوش آن از ميوه تازه هم استفاده كرد. به اين ترتيب كه ميوه را رنده می كنند و يک قاشق غذاخوري از آن را در آب جوش می ريزند و بعد از يک ربع دمنوش به دست آمده را مصرف می كنند. البته بهتر است آن را صاف و بعد ميل كنيد. خوردن اين دمنوش بعد از غذا اشكالی ندارد اما در اين شرايط بايد كمی غليظ تر مصرف شود و ميزان آب جوشيده اضافه شده به نصف ليوان كاهش يابد تا به تقويت دستگاه گوارش كمک كند. اين نوشيدني آرامش بخش است و به تقويت قوای مغزی نيز كمک می كند.
توجه توجه
كرک يا پرزی كه روی به می باشد، هضمش سنگين است و برای حلق و صدا مضر می باشد، لذا بايد قبل از خوردن به پرزهای روی آن را پاک نمود.
مصرف «به» به صورت خام مضر است زيرا «به» خام رگ های بدن را مسدود می سازد؛ پس هنگام انتخاب، «به»های زردرنگ و رسيده را انتخاب كنيد و اگر نرسيده و سبز هستند چند روزی در دمای اتاق قرار دهيد تا برسند.
جويدن هسته ی «به» يا همان «به دانه» به ميزان كم برای تقويت نيروي جنسی و رفع كندی دندان مفيد است اما هرگز نبايد آن را به صورت له شده يا خرد شده، جوشاند و خورد؛ زيرا با اين كار، موادی به نام آميگدالين در «دانه به» تجزيه (هيدروليز) می شوند و اسيد سيانيوريک توليد می كنند كه اسيدی خطرناک است. با مكيدن يا خوردن دانه به، لعاب از روی آن جدا و دانه بدون هيچ تغييری دفع می شود؛ در اين صورت خطر توليد اسيد سيانيوريک وجود ندارد، اسيد سيانيوريک فقط با له يا خرد شدن دانه در محيط معده توليد می شود.
