چه کسی هر دو لبم را به الف باز نمود
چه کسی جامه تقوا به تنم ساز نمود
ای معـلم کـه تـو را دانـش بسیـار بـوَد
جان شاگرد بـه فدایت که سزاوار بوَد . . .
.
.
.
اندیشه ام از تو سبز و آباد شده / از جهل وغم این فکرتم آزاد شده
در مکتب پاک و شاد استاد ببین / غم رفته زجانم ودلم شاد شده . . .
هفته معلم گرامی باد
.
.
.
در مکتب تو همیشه شاگردم من / دور از رخ تو همیشه پر دردم من
در فصل بهار و روز استاد ببین / بی نور معلم این چنین زردم من . . .
.
.
.
آموزش عشقم از همین مکتب توست
اندوخته ی سوادم از این لب توست
گفتم که مریضم و بیا بستر من
چون عامل دردم این غم و این تب توست
.
.
.
با این گچ عشق تخته ی جانم زن
خطّی ز کلام خود به ایمانم زن
صد درس در این کلاست آموخته ام
یک درس ز عشق جان ویرانم زن
.
.
.
یک پدر بخشنده آب و گل است / یک پدر روشنگر جان و دل است
لیک اگر پرسی کدامین برترین / آنکه دین آموزد و علم یقین
روز و هفته معلم بر همه ی معلمان مبارک باد .
.
.
.
از پدر گر قالب تن یافتیم / از معلم جان روشن یافتیم
ای معلم چون کنم توصیف تو / چون خدا مشکل توان تعریف تو
.
.
.
اگر داری تو عقل و دانش وهوش / معلم هر چه می گوید بکن گوش !
معلم چون پدر والا مقام است معلم مستحق احترام است
معلم را مرنجان هرگز از خویش / مزن با حرف بی جا بر دلش نیش !
