شاید اقتضای این جهان باشد که قرار است مسائل مهم آنقدر تکرار شود که اثر اصلی خود را ازدست بدهند. جهان در بحران جدی تغییر به سر می برد و از آنجایی که ااین تغییر به سرعت انجام می شود دیگر فرصت تجزیه و تحلیل جدی باقی نمی ماند.
فوتبال آماتوری ما در بحبوبه جهش تکنولوژیکی که فوتبال اروپا داشت، احساس خطر کرد و با دستپاچگی به سوی حرفه ای شدن، آن هم از نوع اروپای اش شتافت. شاید اگر همان زمان این پیشرفت ظاهری و مخرب صورت نمی گرفت، اکنون وضع فوتبالمان این چنین نمی شد.
اصولاً رسم بر آن است که ابتدا زمینه ظهور یک اتفاق نو و جدید فراهم می شود و سپس تصمیم به اجرایش می گیرند. اما در ایران این پروسه درست وارونه صورت گرفت. در ایران فوتبال حرفه ای شد، اما فکرها در حد همان فوتبال خاکی مانده است.
البته با نگاهی نه چندان عمیق در بطن جامعه هم می توان اتفاقی که در فوتبال افتاد را در مقیاسی بزرگ تر دید. مگر می شود با طناب از یک دیوار بالا رفت و تعداد پله های نردبان کنار دیوار را دانست؟!
حالا در بحث فساد و پاکی هم دقیقاً اتفاقی مشابه افتاده است. این فسادی که در فوتبال حاکم است را می توان در مقیاسی بزرگ تر و عمیق تر در خودمان و در سطح جامعه شاهدش باشیم. شاید به ظاهر تلخ باشد که به خودمان نقب بزنیم و خودمان را برای اتفاقی که افتاده است محاکمه کنیم. اما شاید اگر در اکنون این محاکمه ها صورت نپذیرد، در آینده شاهد اتفاقات ناگوارتری باشیم.
بی شک مهمترین ویروسی که به جان فوتبال افتاده است بی تفاوتی است. اگر در درمان سرماخوردگی بی تفاوت باشیم، باعث عفونت های چرکی در کل بدن می شود و به مرور باعث مرگ می شود.
در فوتبال هم این اتفاق رخ داد. به کوچکترین بی اخلاقی ها بی توجهی شد و همه بی تفاوت از کنارش گذشتیم تا کار به جایی بکشد که تمام پیکره فوتبال را چرکی متعفن فرابگیرد.
باید قبول کنیم که فوتبال ایران معصومیتش را از دست داده است و در این اتمسفر آلوده ظاهر و باطن افراد یکی شده است. همه مفسدان فوتبال شناخته شدند و بی هیچ باکی به عمل زشتشان مفتخرند و این دقیقاً یک بازگشت است به دوران تباهی عهد عتیق!
