همیشه برای ما فهرست ثروتمندترین آدم‌های دنیا جذابیت‌های زیادی داشته است. این فهرست‌ها در رشته‌های مختلفی نیز اعلام می‌شود. با این حال شاید جالب است بدانید بدهکارترینی هم در دنیا وجود دارد که با سنی کم، میلیون دلارها به جیب می‌زند. او کمتر ضرر می‌کند اما وقتی به دام می‌افتد بیش از شش میلیارد دلار از دست می‌دهد و لقب بدهکارترین مرد دنیا را از آن خود می‌کند.
شاید ژروم کرویل ۳۵ ساله یکی از درس‌های سخت و دشوار زندگی را یاد گرفته باشد؛ واقعا شش میلیارد بدهکاری در این سن امیدی برای ادامه راه باقی می گذارد؟ در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ کرویل با فریب و حقه معامله‌هایی انجام می‌داد که باعث شد بانک مشهور و قدیمی فرانسه، Société Générale به سمت ورشکستگی پیش برود. بانک علیه سهام‌دار خودش اعلام جرم کرد و دادگاه ژروم را متهم شناخته و او به پرداخت جریمه شش میلیارد دلاری محکوم شد. کرویل بلافاصله درخواست تجدیدنظر رای دادگاه را ارائه می‌دهد اما دادگاه عالی نیز جریمه اولیه را تائید می‌کند.
در سال ۲۰۱۰ کرویل کتاب خاطراتش را منتشر کرد و مدعی شد که مدیران رده بالای بانک از فعالیت‌های تجاری او با خبر بوده‌اند و او در راستای اهداف مالی بانک قدم برداشته است.
خاطرات ژروم کرویل را انتشارات معتبر «فلاماریون» در فرانسه منتشر کرد
ژروم در معامله از ترفندی استفاده می‌کرد که ریسک مالی بالایی در برداشت؛ او در بانک Société Générale می‌توانست نقشه‌هایش را به خوبی اجرا کند. با بهره از اختلاف قیمت‌ها، سهام ارزانتر را می‌خرید و سهام گران را می‌فروخت. البته این داد و ستد در دو مکان متفاوت رخ می‌داد و در راستای فریبکاریش برای مدتی صبر می‌کرد تا اختلاف ارزش سهام‌ها صورت‌های مالی نادرست را جبران کند. ناگفته نماند که ژروم با هک کردن اطلاعات رایانه‌ها اختلاف ارزش مالی سهام را از چشم ناظران دور نگه می‌داشت. بانک نیز بطور عمدی یا سهوی به سود ناخالص توجهی نمی‌کرد و فقط به جریان مالی نظارت داشت.
«فرانک پارتونی» استاد حقوق دانشگاه سن دیگو در این مورد می‌گوید: « پرداخت چنین جریمه سنگینی در عمل غیرممکن به نظر می رسد. تنها جریمه واقعی که وجود دارد این است که ژروم به بیش از ۱۰۰ سال زندان محکوم شود. این جریمه مالی هنگفت نمایشی است و البته همیشه دادگاه‌ها مجبورند متخلفان را به پرداخت خسارت وارده محکوم کنند.»
پارتونی اعتقاد دارد که: «جریمه هست اما بعد از مدتی توافقی انجام می‌شود تا افرادی مانند کرویل بخش عمده درآمد و سرمایه‌شان را برای جبران خسارت وارده پرداخت کنند. ژروم باید منتظر داستانی مانند افسانه سیسیفوس برای ادامه زندگیش باشد و تا آخر عمرش هر روز سنگ بزرگی را به بالای تپه هل بدهد. سهامدارانی مانند کرویل که صاحب پست و مقام‌های بالا در بانک‌های بزرگ هستند باید به این نکته توجه داشته باشند که همیشه شمشیر داموکلس بالای سرشان آویزان است».
فرانک پارتونی در پاسخ به این پرسش که «چرا بانک‌های بزرگ از افرادی همچون ژروم کرویل رو دست می خورند؟» می گوید: «در دهه‌های اخیر این افراد با استفاده از استعدادشان راه‌های جدیدی برای کلاهبرداری پیدا می کنند و البته نباید امیدوار باشیم که در آینده چنین اتفاقاتی رخ ندهد.»
به نظر پارتونی باید به دو مسئله مهم در مورد تجارت در عصر حاضر توجه داشته باشیم: اول اینکه اندازه و گستردگی بانک‌های بزرگ یکی از اصلی ترین عوامل این کلاهبرداری هاست؛ به این دلیل که هر چه اندازه یک شرکت یا بانک بزرگتر باشد نظارت درست بر تک تک افراد غیرممکن‌تر خواهد شد و در نتیجه افراد زیادی بدون شناخته شدن دست به فریبکاری و حقه بازی می زنند.
در این جهان مدرن فکر می کنیم با تکنولوژی پیشرفته تر می توانیم بهتر بر کارکنان نظارت کنیم اما تکنولوژی نه تنها نظارت را باکیفیت‌تر نکرده است بلکه مشکل را نیز بزرگتر می‌کند. شاید کلاهبرداران بزرگ مانند ژروم کرویل بعد از مدتی به دام بیفتند ولی باید در نظر داشت که هزاران کلاهبردار کوچکتر هر سال میلیون ها دلار به جیب می زنند.
مسئله دیگری که از پیچیدگی دنیای تجارت نشئت می گیرد این است که مدیران بانک های بزرگ مجبورند برای اینکه به سودهای کلان دست پیدا کنند آزادی عمل زیادی به سهامداران و کارکنانشان بدهند. هیچ مدیری نمی خواهد تا افراد تحت کنترلش از ریسک مالی بترسند برعکس آنها دنبال کسانی هستند که توانای بالای در ریسک کردن داشته باشند. مدیران کاملا به این نکته واقفند که سهامدارانشان به خاطر معاملاتشان ضررهای هنگفتی وارد می کنند ولی در مجموع با ریسک مالی بالا، بیشتر اوقات می‌توانند سود بالایی برای بانکشان به دست آوردند.
فرانک پارتونی بر این عقیده است که به خاطر پیچیدگی های دنیای اقتصاد و همچنین فشارهای سیاسی نمی توان حتی با تحول اساسی در قوانین بازرگانی جلوی کلاهبرداری های بزرگ را گرفت. او می گوید اگر به مبارزات انتخاباتی اخیر ایالات متحده توجه کنیم هیچ کدام از رقبا برنامه ای برای بهتر کردن اوضاع آشفته شرکت های تجاری و بانک های بزرگ ندارند.
منبع : اقتصاد ایران آنلاین
