مهر: رویکرد مدیریتی هر سازمان باید مبتنی بر "حفظ" و "بهبود" شرایط باشد و اکنون باید دید فدراسیون فوتبال با مدیریت علی کفاشیان در مدت زمان پنج ساله موفق به حفظ و بهبود شرایط شده است یا خیر.
دبیرکل کمیته ملی المپیک در دی ماه 86 در حالی که موضوع تعلیق، فوتبال ایران را تهدید می کرد و در حالی که خودش عنوان کرده بود که علاقه‌ای به این سمت ندارد به عنوان رئیس فوتبال انتخاب شد. اکنون باید دید آیا فوتبال ما در پنج سال گذشته با هدایت کفاشیان موفق بوده و یا از موقعیت خود نزول داشته که بی تردید گزینه دوم صحیح است.
تیم فوتبال ایران جام جهانی 2010 را به دلیل تصمیمات اشتباه در نحوه گزینش مربی از دست داد. انتخاب علی دایی در حالی که پیش‌تر افشین قطبی برای این سمت برگزیده شده بود و در نهایت بازگشت به سر خانه اول و انتصاب قطبی به عنوان سرمربی تیم ملی و راه پیدا نکردن به جام جهانی آفریقای جنوبی، یک نمره منفی بزرگ در کارنامه فدراسیون بود.
در این دوره از رقابت‌ها هم تیم ملی با شکستی که مقابل ازبکستان در تهران متحمل شد، تا حدود بسیار زیادی فرصت حضور در جام جهانی 2014 برزیل به صورت مستقیم را از دست داد و با بررسی جدول گروه A می توان به وخامت اوضاع پی برد. گروه B این رقابت‌ها با حضور تیم‌های ژاپن، استرالیا، عراق، عمان و اردن در قیاس با گروه نخست دشوارتر است و ما شانس بسیار خوبی را با بی تدبیری این فدراسیون ازدست دادیم.
در این نوشتار قصد بر این نیست که شکست های مدیریتی فدراسیون فوتبال کفاشیان به بوته نقد کشیده شود چون هرکدام از این شکست‌ها و سوء مدیریت‌ها به قدری احتیاج به بررسی دارد که در حوصله این مقاله نمی گنجد. اینکه تیم امید ایران به دلایل فکاهی (استفاده از بازیکن غیر مجاز و گردن نگرفتن هیچکس و حتی عذرخواهی نکردن) از مسابقات حذف می شود.
اینکه تیم فوتسال پس از بدترین عملکرد در بازی‌های قهرمانی آسیا همچنان با همان کادر فنی به مسابقات مهم‌تری اعزام می شود. اینکه اکبر محمدی پس از ناکامی در فوتبال نوجوانان سرمربی تیم جوانان می شود همه اینها به تنهایی باید در یک مقاله به نقد کشیده شود.
اکنون باید به فکر آینده بود. ما فرصتی 6 ماهه در اختیار داریم که می توانیم در این بازه زمانی، یک مربی ایرانی – از این جهت که به احوال فوتبال ما آشناست – استخدام کنیم و دست کم این فرصتی که در اختیارمان هست را به سادگی از دست ندهیم. اکثر مدیران ورزشی به مردم ما فهمانده اند که به وقت شکست عذرخواهی نکنند و همچنان بر مسند کار بایستند. کفاشیان و فدراسیون متبوع وی هم از این قاعده مستثنی نیست.
آقای رئیس اگر کلیت فوتبال ما را به کارلوس کی‌روش نمی سپرد اکنون می توانستیم خودمان را برای رقابت‌های جام جهانی 2014 آماده کنیم. در اینکه تیم ملی به دلیل برخی مشکلات سیاسی توان بازی با تیم‌های مطرح را ندارد بحثی نیست اما ببینید بازی با تیم‌های موزامبیک، ماداگاسکار و تاجیکستان چه دستاوردی را برای فوتبال ما داشته است؟ امید نظری‌ها، یعقوب کریمی‌ها و قاسم دهنوی‌ها چه زمان می بایست در ترکیب تیم ملی قرار بگیرند؟ لیگ چرا پیوسته تعطیل می شود؟ فدراسیون فوتبال تا به کی می خواهد در انتظار بنشیند و نظاره گر بلایایی باشد که این مربی می خواهد بر سر فوتبال ایران می آورد؟
مخلص کلام اینکه، فدراسیون کفاشیان و سرمربی تیم ملی نه تنها شرایط موجود را "بهبود" نبخشیدند، بلکه آن را "حفظ" هم نکردند.
