اگر شما همیشه از زور استفاده کنید و یا نقش معلم را بازی کنید، فرزند شما هیچ گاه به توانایی های شخصی خود، که او را از دیگران متمایز می سازد، پی نخواهد برد.
تقویت شخصیت فرزند به این نیاز دارد که شما بین برخوردهای ویرانگر و برخوردهای سازنده تفاوت قائل شوید. برخوردهای منفی و مخرب شامل کتک زدن و فریاد کشیدن است. اگرچه این روش ها کمک می کنند تا فرزند شما کمی به خود آید ولی اعتماد به نفس او را از میان می برد.
اگر بتوان اعتماد به نفس را به تایر اتومبیل تشبیه کرد، داد زدن بر سر کودک یا کتک زدن او سبب خالی شدن هوای داخل تایر می شود. اگر شما همواره عنان اختیار خود را از دست بدهید و بر سر او فریاد بکشید، حتی اگر او را کتک هم نزنید، احساس همکاری و یا داشتن انگیزه در او به وجود نخواهد آمد.
برای اینکه بتوانید از روش های ویرانگر دوری کنید، از دید یک کودک به موضوعات مختلف بنگرید. آنگاه خواهید دید که زندگی برای کودک شما همچون غولی بزرگ است
اگر شما از فرزند خود بخواهید که پیراهن خود را به اتاقش بیاورد، ممکن است منظور شما همان لحظه باشد ولی تا وقتی که بطور دقیق برای فرزند خود مشخص نکرده اید در چه زمانی این کار باید انجام شود، او فکر می کند بعدها هم می تواند این کار را انجام دهد. شما باید بین کارهای فوری و کارهایی که بعدا نیز می تواند انجام بگیرد مرزبندی
بعنوان مثال: شما می توانید بگویید:" همین حالا پیراهنت را به اتاقت ببر" یا " هر وقت نقاشی ات تمام شد پیراهنت را به اتاقت ببر." توضیح کامل درخواست ها ممکن است به حوصله بیشتری نیاز داشته باشد ولی ابهامی در مورد درخواست شما باقی نخواهد گذاشت.
گاهی اوقات خواسته والدین با چنان متانتی همراه است که امکان مخالفت کودکان را فراهم می سازد. بطور مثال: می توانم خواهش کنم این این کار را انجام دهی؟
هرگز درخواست خود را به گونه ای بیان نکنید که فرزند شما احساس کند کنترل پاسخ سوال با اوست. سعی کنید مصمم، صریح، قاطع و مهربان باشید. اگر می خواهید خواسته ی شما به سرعت انجام شود، ان را با صراحت بیان کرده، بگویید: " وسایل نقاشی ات را هر چه زودتر جمع کن.
اگر شما درخواست خود را به روشنی بیان کنید فرزندتان در می یابد که در صورت سرپیچی تنبیه خواهد شد. از کلی گویی دوری کنید. کودکان از اینکه بتوانند به والدین خود کمک کنند لذت می برند. آنها دوست دارند کارهایی را به آنها واگذار کنید تا از طریق آن اعتماد به نفس خود را تقویت کنند. بنابراین آنها را در کارها شرکت دهید و حتی کوچکترین موفقیت آنها را تحسین کنید.
برخورد سازنده به این معنی است که انتظارات خود را مشخص سازید و هر موضوعی را به یک مبارزه تبدیل نکنید.
برخی از والدین انتظار دارند فرزندشان همه کارها را به بهترین شکل انجام دهند، این انتظار ایرادی ندارد ولی کمی هم چشم پوشی لازم است، بنابراین آرامش خود را افزون کنید. به یاد داشته باشید که احساسات شما در چهره تان پدیدار می شود، حتی اگر سعی در مهار کردن ان داشته باشید. کودکان نسبت به رفتار والدین بسیار حساس هستند. هنگامی که مادری اخم می کند یا چشمانش را گرد می کند، فرزندش به او می گوید" چرا داد می زنی؟ " زیرا از نظر یک کودک، داد زدن، تنها یک صدا نیست بلکه یک احساس است.
اکنون به نکات زیر دقت کنید که می تواند توانیی شما را افزایش دهد:
1-با فرزندتان شوخی کنید و با او خودمانی شوید، البته از شوخی هایی که باعث مسخره کردن او می شود خودداری کنید. حتی فکر کردن به یک موضوع خنده دار موجب آرامش انسان می شود.
2- سعی نکنید فرزندتان را مجبور کنید به حرف های شما گوش دهد، به او نگویی" تو مرا ناراحت می کنی" بلکه بگویی" فلان رفتار تو مرا ناراحت می کند.
3- اگر از چیزی ناراحت هستید به فرزند خود بگویید که ناراحتی شما به خاطر مشکلات مربوط به کار یا نظایر آن است تا فرزندتان احساس نکند که از او ناراحت هستید.
4- در غیاب فرزندتان درباره او با دیگران صحبت نکنید. به او احترام بگذارید و به تاثیری که غیبت کردن بر نفوذ شخصیت شما خواهد گذاشت و توانایی تان را در برخورد مستقیم با فرزندتان کاهش خواهد داد، بی اعتنا نباشید.
5- هرگز مسئولیت تربیت فرزندتان را به دیگران واگذار نکنید. کودکان دوست دارند که والدینشان این مسئولیت را به عهده گیرند.
6- یکی از راه های دوری از برخوردهای ویرانگر این است که درگیر نشوید. رفتاری را که از فرزندتان سر می زند و سبب درگیری می شود ، شناسایی و از وقوع آن جلوگیری کنید و یا روش مناسبی را جایگزین آن سازید.
7- به عنوان پدر و مادر، شما حق دارید هرگونه مقررات سختی را به اجرا بگذارید.
منبع: کتاب کلید رویارویی با مشکلات رفتاری کودکان . ترجمه مسعود حاجی زاده/تبیان
