دروغ گویی از ضعف های جدی در یک رابطه است. اگر فردی که با او وارد رابطه ای صمیمانه شده ایم، با ما صادق نیست و ارتباط با او، نوعی شک مزمن و تردید همیشگی برای ما در پی دارد باید برای این مسئله چاره ای اساسی اندیشید. کنترل کردن دائمی فرد مقابل، افکار سمی به ذهن فرد تزریق می کند که زندگی او را مختل خواهد کرد و آرامش را از او می رباید.
دکترمهدی دوایی می گوید : گاهی دو طرف در یک رابطه، دروغ های کوچک و کم اهمیتی به یکدیگر می گویند که تأثیری در ادامه رابطه یا قطع آن ندارد، برای مثال در زمینه علائق فرد مورد علاقه مان در امور جزئی مثل رنگ یا غذای مورد علاقه اش. اما بی صداقتی در مسائلی نظیر درجه تحصیلی یا شغلی دیگر، جزو دروغ های کوچک محسوب نمی شود، همچنین مسائلی نظیر داشتن رابطه های دیگر و پنهان کردن آن از طرف مقابل. پس از این که نوع دروغ مشخص شد، باید توجه داشت دروغ های بزرگ موجب می شود یک سوی رابطه مدام در حال اثبات بی گناهی خود یا در حال مچ گرفتن و پیدا کردن سرنخ های خطاهای طرف مقابل باشد.
این کش و قوس رابطه را مختل می کند، آرامش و سعادتمندی را برای فرد به ارمغان نمی آورد. این را هم باید در نظر گرفت، با توجه به مدت زمان رابطه، چه مقدار دروغ شنیده شده است؟ سپس با در نظر گرفتن این نکته که نوع دروغ چه بوده، باید این مسئله را در نظر گرفت که آیا در زندگی و سرنوشت ما اثرگذار است یا نه؛ یا این که از اهمیت کمی برخوردار است و می توان از آن چشم پوشی کرد چرا که تأثیری در زندگی فرد ندارد و نخواهد داشت.
منبع:خراسان/سلامت نیوز
