پر واضح است كه DVD به دليل ظرفيت بسيار بالايي كه دارد براي ذخيره و نگهداري فيلم‌ها مورد استفاده قرار مي‌گيرد، با وجود اين يك فيلم را نمي‌توان به صورت كامل روي يك DVD ذخيره كرد. پس براي ذخيره‌كردن يك فيلم كامل روي DVD شما نياز به كوتاه يا فشرده‌كردن اطلاعات مربوط به فيلم مورد نظر داريد. به منظور فشرده‌كردن ويدئو‌ها گروهي با نام Moving Picture Expert Group يا همان MPEG استاندارد‌هايي به منظور فشرده‌سازي عكس‌هاي مرتبط با فيلم مورد نظر و تبديل آن به فريم‌هاي كوتاه‌تر طراحي كرده‌اند.
براي اين‌كه بتوانيد يك فيلم را روي دي‌وي‌دي ذخيره كنيد، لازم است ابتدا فرمت فيلم مورد نظر را به MPEG-2 تبديل كرده، سپس روي دي‌وي‌دي مورد نظر‌تان ذخيره كنيد. اين نحوه ذخيره‌سازي اطلاعات به صورت يك استاندارد جهاني درآمده و در همه جا مورد تائيد است، به همين علت DVD Player براي پخش فيلم‌ها ابتدا كد آنها را باز كرده (رمزگشايي كرده) يا به عبارتي فيلم‌تان را decode مي‌كند، سپس تصاوير را نمايش مي‌دهد. به عبارتي عمل غير فشرده‌سازي فيلم در همان حين كه شما در حال نگاه‌كردن به آن هستيد توسط DVD Player صورت مي‌گيرد، ولي سرعت اين كار به اندازه‌اي زياد است كه شما نمي‌توانيد بفهميد دستگاه در حال رمزگشايي اطلاعات مربوط به تصوير فيلم‌تان است.
به طور كلي فيلم‌ها با سرعت 24 فريم در هر ثانيه ذخيره مي‌شود، اين يعني در هر ثانيه 24 عكس كامل روي صفحه نمايش داده مي‌شود. البته در كشورهايي مانند ژاپن و آمريكا تلويزيون‌ها با كمك National Television Standard Committee يا NTSC فرمت استاندارد شده‌‌شان را طراحي كرده‌اند. اين فرمت استاندارد شده يا همان NTSC در كل فيلم‌ها را با سرعت 30 فريم در ثانيه ذخيره كرده و سپس نشان مي‌دهد، هرچند اين فريم‌ها را در 60 فيلد مختلف نمايش مي‌دهد، كه هركدام از اين فيلد‌ها دگرگوني مورد نظر خودشان را در تصوير ايجاد مي‌كنند. در ديگر كشورها از فرمت متفاوت PAL يا Phase Alternating Line استفاده مي‌شود، كه به آن معناست كه در هر ثانيه 50 زمينه مختلف از تصوير نمايش داده مي‌شود. تنها تفاوت متد ديگر كشورها با دو كشور قبلي در رزولوشن تصاوير نمايش داده شده است، چرا كه هنگامي كه تصاوير با سرعت 50 تصوير در ثانيه نمايش داده مي‌شود resolution تصاوير بيشتر از حالت 60 عكس در هر ثانيه است. به دليل وجود تفاوت در سرعت فريم‌ها و رزولوشن‌ها، لازم است فيلم‌ها با فرمت MPEG به هر دو شكل NTSC يا PAL در سيستم مورد نظر ذخيره‌سازي شود تا بتوان براحتي آنها را تماشا كرد.
مرحله بعد MPEG encoder كه فايل فيلم‌هاي فشرده شده را ايجاد مي‌كند، ابتدا هر فايل را آناليز كرده، پس از آن تصميم مي‌گيرد به چه شكلي فايل مورد نظر را رمزگشايي كند. در حقيقت فناوري‌هاي مورد استفاده در اين روش فشرده‌سازي به اينها ختم نمي‌شود، بلكه راه‌هاي ديگري براي جلوگيري از ذخيره‌سازي اطلاعات تكراري و غيرمرتبط با كل تصاوير فيلم، مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در عمل اين فناوري براي كم‌‌كردن حجم اطلاعات ذخيره شده و بالا بردن كارايي است. هر فريم به سه روش زير كدگذاري مي‌شود:
اولين روش intraframe يا درون فريمي است. در اين متد تصوير كامل اطلاعات موجود روي آن فريم به طور كامل ذخيره مي‌شود. متاسفانه مشكل اين متد كدگذاري به حداقل رساندن فشرده‌سازي است، زيرا كه اطلاعات به طور كامل ذخيره مي‌شود و حجم زيادي براي ذخيره آنها نياز است، در عمل حداقل فشرده‌سازي براي اطلاعاتي كه مي‌خواهند فشرده‌سازي شود، صورت مي‌پذيرد.
دومين روش فشرده‌سازي اطلاعات Predicted Frame يا فريم‌هاي قابل پيش‌بيني نام دارد. در اين شيوه اطلاعات مورد نياز براي دستگاه DVD Player ذخيره مي‌شود تا اين دستگاه به شكلي كه بايد تصاوير ذخيره شده را بخواند و نمايش دهد. اين يعني هر فريم تنها اطلاعات مربوط به تغيير عكس از فريم قبلي را دارد، نه چيزي بيشتر؛ پس به طور كلي مي‌توان گفت كه دستگاه DVD تنها تفاوت‌ها را مي‌خواند نه چيزي بيشتر.
در نهايت روش سوم كه دوسويه يا همان bidirectional است، چنانچه دستگاه مورد نظر بخواهد اين نوع از فريم‌ها را نمايش دهد، لازم است اطلاعات جانبي زيادي را در زمينه فريم‌هاي پيشگو بخواند يا از پيش بداند. با استفاده از اين شيوه اطلاعات مربوط به محيط اطراف يا همان پيش‌زمينه فيلم ذخيره مي‌شود. پس از آن اطلاعات مربوط به عكس مورد نظر تنها حدس زده مي‌شود؛ به بيان ديگر رنگ و موقعيت ديگر پيكسل‌ها با اين روش تخمين زده شده و پس از آن بازسازي مي‌شود، در نهايت شما شاهد آن خواهيد بود.
اين‌كه به كدام يك از سه روش گفته شده فيلم شما كدگذاري مي‌شود، بستگي به دستگاه رمزگشا دارد كه البته اين هم كاملا وابسته به نوع صحنه‌اي است كه اين دستگاه، خواندن آن را بر عهده گرفته است. براي مثال اگر برنامه خبري تلويزيون در حال تبديل به يكي از فريم‌هاي گفته شده باشد، تعداد بسيار زيادي از فرم‌ها را مي‌توان از قبل بازسازي كرد؛ زيرا بيشتر فريم‌ها مشابه يكديگر است و از يك صحنه به صحنه بعدي دچار تغييرات چنداني نمي‌شود. از طرف ديگر هنگامي كه در حال بازسازي صحنه‌هايي هستيد كه تصاوير با سرعت زياد‌تر از حد معمول در آنها تغيير مي‌كند، يعني به صورت تصوير در تصوير و با سرعت زياد فريم‌ها تغيير مي‌‌يابد، تعداد بسياري از intraframeها بايد خوانده شود تا بتوان كل صحنه مورد نظر را بازسازي كرد. به دليل تمام موارد گفته شده تعداد فريم‌هاي صحنه‌هايي مانند اخبار و تصاويري كه تحرك چنداني ندارد بسيار كمتر از فريم‌بندي‌كردن صحنه‌هايي است كه تغييرات بسيار زيادي دارد، در اين باره مي‌توان به تصاوير مربوط به فيلم‌هاي اكشن و بسيار متحرك اشاره كرد. به همين دليل ظرفيت ذخيره‌سازي تصاوير ديجيتال به صورت MPEG بسيار متغير بوده و به نوع تصاوير مورد نظر براي ضبط بستگي دارد؛ بنابراين نمي‌توان يك ظرفيت واحد و مشخصي براي تمام تصاوير ذخيره شده و ويدئو‌ها تعيين كرد.
در نهايت بايد اضافه كنيم درك اين‌كه دستگاه DVD player دقيقا به چه شكل كار مي‌كند و فيلم‌ها و تصاوير را به شما نمايش مي‌دهد، كار چندان آساني نيست. البته در اين ميان هر دستگاهي كه براي عمل پخش دي‌وي‌دي مورد استفاده قرار مي‌گيرد لازم است نيروي زيادي براي پردازش تمام آن اطلاعات صرف كند. شايد برخي DVD playerها و رايانه‌‌هاي قديمي‌تر قدرت و توانايي انجام تمام اين موارد را نداشته باشد، پس نمي‌تواند فيلم مورد نظر‌تان را پخش كنند.
منبع:howstuffwork.com
