تا نام تو برده می‌شود، چراغ های صلوات، در جان لحظه ها فروزان میشوند.
تا فضیلتی از تو گفته می‌شود، دل ها از بوی گل محمدی زنده میشوند. یاد نویدبخش تو، درب های صبح را به روی ما می گشاید.
قرآن تو، نزدیک ترین راه رهایی است و نهج الفصاحه ات، پاک ترین مبحث بندگی.
قرآن، معجزه ای است که از دست های روشن تو به ما رسید و مرهمی شد بر داغ های همه روزه بشریت.
نهج الفصاحه، سرزمین پهناور دوستی است، زمزمه های بهاری گنجشکان بر درخت است که رو به روی لحظات خستگی انسان، قد میکشد.
دنیا، شاداب و جوان میماند؛ اگر سطری از اندرزهای تو را به کار بندد؛ همچنانکه منبر و مسجد و مأذنه از ذکر و نام تو فعال مانده اند.
تو را نشناختیم.
یا رسول الله صلی الله علیه وآله، تو را نشناخته ایم و فقط می دانیم که نامت بر همه کائنات ترجیح دارد.
چگونه میتوان شعاع دایره خوبی هایت را ترسیم کرد؟ مدینه با آن عظمتش، هیچ گاه ادعا نمیکند که تو را شناخته است.
چگونه در خیال خام دنیا، رفتاری برای هم اعصار میگنجید؟
یا نبی الله صلی الله علیه وآله! مگر میتوان بر سنت شریف تو بوسه نزد؛ حال آنکه پاسخ گوی تمام نیازهای روز است؟!
این درست که تو را نشناخته ایم، اما همه هستی ما از احترام به نامت میگوید که بیت بیت، قصیده های روشن در دل ها می کاری و نور می پاشی در چشم های خاک.
