به نوشته دیلی میل، در بعضی فرهنگ ها، نقص عضو نشانه ای از عزاداری به شمار می رود. به عنوان مثال می توان به قبیله ی «دانی» در پائوپای اندونزی اشاره کرد. افراد این قبیله انگشتان خود را به نشانه ی حزن و اندوه در مراسم خاکسپاری عزیزانشان قطع می کنند. به غیر از قطع عضو، صورتشان را نیز با خاکستر و گل می پوشانند تا ناراحتی شان را نشان بدهند.
جالب است بدانید که اغلب، زن ها به این عمل مبادرت می ورزند. به لحاظ اعتقادات مذهبی قبیله این کار پسندیده است. آنها معتقدند اگر فرد فوت شده در دوران زندگی قدرتمند باشد روحش نیز به همان اندازه قوی خواهد بود. برای دور راندن این ارواح چندین مراسم حیرت آور انجام میشود. دخترانی که فردی از فامیلشان فوت شده بخش بالایی انگشتان خود را می برند. قبل از این کار انگشتان را به مدت سی دقیقه با نواری محکم بهم می بندند. پس از قطع عضو، جای زخم را می سوزانند تا خشک شود سپس خاکستر را در مکان مخصوصی خاک می کنند.
باور دیگر این است که درد فیزیکی قطع انگشت عشق و علاقه به متوفی را نشان می دهد. در این خصوص یکی از بستگان نزدیک وی مثل مادر، پدر یا خواهر و برادرها انگشت خود را قطع می کند. در رسم ترسناک دیگری مادران نوک انگشت کوچک کودکانشان را قطع می کنند. این رسم از زمانیکه نوزادان زیادی در بدو تولد و به دلایل مختلف می مردند، باب شده است و مادران به امید اینکه فرزندشان با دیگر کودکان فرق داشته باشد و بیشتر زنده بماند اقدام به اینکار می کنند.
