اگر هر دو طناب مودّت و رحمت در زندگی با هم عمل کنند، زندگی دل چسب تر و شیرین تر جلو می رود؛ اما اگر تنها یکی از آن ها عمل کند، باز هم زندگی از هم نمی باشد.
دو عنصر «مودّت» و «رحمت» پایداری زندگی مشترک زن و شوهر را همین گونه محافظت می کنند. مودّت که از کار افتاد. باید طرف دیگر طناب رحمت را محکم نگه دارد تا مودّت آهسته آهسته باز گردد. یعنی همسر با استفاده از رحمتی که خدا در اختیار او گذاشته است. جبران ضعف محبت دیگری را بکند تا وجدان طرف مقابل بیدار شود و به خود آید. مثلاً گاهی فرد به اختلالات روحی- روانی دچار می شود و مشکلاتی پیدا می کند که رفتارهایش اصلاً دست خودش نیست؛ در اینجا طرف دیگر باید با او مدارا کند و سر طناب رحمت را محکم نگه دارد تا او به خود برگردد و جبران کند. اگر همسران بخواهند با کوچکترین مشکلی رحمت خود را نسبت به طرف مقابل فراموش کنند، زندگی از هم می پاشد.اصلا خدا رحمت را برای این قرار داده که در موقع بروز مشکل برای یک نفر ، طرف دیگر میدان را خالی نکند.
یکی از دوستان روانشناس مثال جالبی در این زمینه دارد، او از زن و شوهری که برای حل شدن مشکلشان به او مراجعه کرده بودند، پرسید: هر کدام چند درصد، در زندگی مشترکتان سهم دارید؟ هر دو پاسخ دادند: پنجاه درصد زن و پنجاه درصد مرد. روانشناس گفت: پس هر کدام یکی از پاهایتان را بالا بگیرید و در کنار هم راه بروید، آنها نتوانستند. دوست روانشناسم ادامه داد: هر کدام در زندگی مشترکتان صد در صد سهم دارید ، با هر دو پایتان در کنار هم راه بروید ، تنها در این صورت است که در هنگام بروز مشکلات حتی اگر همسری نتوانست راه برود ، می تواند به همسرش تکیه کند و یا حتی طرف مقابل می تواند او را به دوش انداخته و به زندگی ادامه دهند، پس سهم هر کس از زندگی مشترک صد در صد می باشد.
البته اگر هر دو طناب مودّت و رحمت در زندگی با هم عمل کنند. زندگی دل چسب تر و شیرین تر جلو می رود؛ اما اگر تنها یکی از آن ها عمل کند، باز هم زندگی از هم نمی باشد. بنابراین اگر در برخی از زندگی ها اختلال ایجاد می شود، نشانه ی آن است که هر دو طناب مودّت و رحمت در حال پوسیدن است و بی توجهی و ضعف از سوی هم زن و هم مرد می باشد و هر دو کم کاری کرده اند.
«گاهی محبت خانم بیشتر و گاهی محبت آقا بیشتر است. اگر شوهر در محبت کردن ضعیف است خانم میدان دار شود. البته از مرد توقع بیشتر است (الرجال قوامون علی النساء) [1]
حضرت رسول (صلی الله علیه واله وسلم) می فرماید: «هر گاه بنده به چهره ی همسرش و همسرش به چهره ی او بنگرد، خداوند با نظر رحمت به آن دو می نگرد و هر گاه دست یکدیگر را بگیرند، گناهان آن دو از میان انگشتانشان فرو می ریزد
در مسائل معنوی هر کس محبت و ایمانش بیشتر است. لطف و رحمت خدا و همه ملائکه پشت سر اوست. انسان در مقابل محبت هر قدر هم قوی باشد زمین می خورد، خانم می تواند محبت کردن را به همسرش یاد دهد.» [2]
خداوند «مودّت» و «رحمت» را برای زن و شوهر جعل کرده است تا آرامش آن ها را ضمانت کند. حال اگر هر یک از ما، کانون این مودّت و رحمت باشیم و برای ظهور آن بر دیگری پیشی گیریم، خود را در جایگاه جعل الهی قرار داده ایم. چه مرد و چه زن، هر کدام رحمت و مودّت بیشتری را در زندگی نثار کنند، سهم بیشتری از مظهریت و تجلی الهی در این زمینه خواهند داشت.
حال متوجه می شویم که چرا در روایات، بر همسر دوستی تأکید فراوان شده است و از ویژگی اخلاق انبیاء محسوب می شود. [3] تا جایی که امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «بنده هر چه ایمانش بیشتر می شود. محبتش نیز نسبت به زنان افزون می شود.» [4] و یا در بیانی دیگر می فرماید: «باور نمی کنم کسی در ایمان جلو رفته باشد مگر این که محبتش به زنان بیشتر شده باشد.» [5]اصولاً به دلیل خلقت متفاوت زن و مرد ظرف محبت آن دو نیز با یکدیگر متفاوت است. مثلاً موفقیت های اجتماعی و اقتصادی تا حد زیادی مرد را ارضاء می کند اما زن تا در محیط خانواده محبت نبیند، احساس خوشبختی نمی کند.
محبت به همسر
به همین دلیل امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «خدا مرد را از زمین خلق کرد و همت او را تصاحب زمین قرار داد؛ و زن را از مرد خلق کرد و همت او را تصاحب قلب مرد قرار داد؛ پس محبت خود را نثار زنان تان کنید» [6]
بنابراین آرامش زن در به دست آوردن قلب مرد است و هنگام دستیابی به این امر است که احساس خوشبختی می کند.
حضرت رسول (صلی الله علیه واله وسلم) می فرماید: «هر گاه بنده به چهره ی همسرش و همسرش به چهره ی او بنگرد، خداوند با نظر رحمت به آن دو می نگرد و هر گاه دست یکدیگر را بگیرند، گناهان آن دو از میان انگشتانشان فرو می ریزد.» [7]
عوامل مثل کلام محبت آمیز، شناخت نیازها، برنامه ریزی، اخلاص در زندگی، همکاری و… انس و محبت در خانواده را افزون می کند. پس همان طور که ذکر شد، اصل اولیه در زندگی «آرامش» است که به هیچ بهانه و تحت هیچ شرایطی مجاز به بر هم زدن آن نیستیم.
منبع:تبیان
