بهت پیله کردم نمی مونی پیشم
نمی میرم اینجا نه پروانه میشم
از عشق زیادی تو رو خسته کردم
تو دورم زدی خواستی دروت نگردم
بازم شوری اشک و لب های سردم
من این بازی و صد دفعه دوره کردم
نه راهی نداره گمونم قراره
یکی دیگه دستامو تنها بزاره
دیگه توی دنیا به چی اعتباره
کسی که براش مردی دیگه دوست نداره
منو بغض و بارون سکوت خیابون
دوباره شکستم چه ساده چه آسون
به پاتم بسوزم تو تو شمعم نمیشی
تو حوای دنیای آدم نمیشی
غرورت گلومو به هق هق کشیده
آدم که قسم خوردشو دق نمیده
من و تو یه عمره دو تا خط صافیم
شده عادت ما که رویا ببافیم
بشینیم و عشقو به بازی بگیریم
واسه زندگی کردنامون بمیریم
چه سخته تو تنهایی شرمنده میشیم
ما ها قهرمانیم و بازنده میشیم
مثل عصر پاییزیه رنگ رو مون
واسه خیلیا خاطرست آرزومون
دیگه توی دنیا به چی اعتباره
کسی که براش مردی دیگه دوست نداره
منو بغض و بارون سکوت خیابون
دوباره شکستم چه ساده چه آسون
به پاتم بسوزم تو تو شمعم نمیشی
تو حوای دنیای آدم نمیشی
غرورت گلومو به هق هق کشیده
آدم که قسم خوردشو دق نمیده
