دیپلماسی ایرانی: باراک اوباما، رئیس جمهوری امریکا مدتی است که تماس های مخفیانه ای را پشت پرده با مقامات ایران آغاز کرده است. آن چه اوباما می خواهد قانع ساختن ایران بر سر برنامه هسته ای اش و یافتن راه حلی از طریق دیپلماتیک برای حل برنامه هسته ای ایران است. آنچه ایران می خواهد این است که تحریم هایی که تاثیرات سختی بر اقتصادش گذاشته و رویاهای منطقه ای اش برای تسلط هیمنه خود بر آن را با چالش جدی مواجه کرده است، تعلیق شود و امریکا قول مساعد بدهد که تحریم ها را لغو می کند، در مقابل ایران نیز می پذیرد که آن بخش از فعالیت های هسته ای اش که باعث نگرانی غرب شده است را متوقف می کند.
حقیقت این است که ایران به این راحتی ها حاضر به توقف برنامه هسته ای خود نیست و تا واقعا به آن چه هدف خود در برنامه هسته ای قرار داده است، نرسد، برنامه هسته ای خود را متوقف نخواهد کرد. یک دانشمند هسته ای کانادایی در این باره به روزنامه الحیات، چاپ لبنان می گوید: «هنگامی که ایران می تواند به تکنولوژی غنی سازی اورانیوم تا سقف 5 درصد برسد، پس توانایی رسیدن به میزان غنی سازی از این رقم بالاتر را نیز دارد.»
وی همچنین می گوید: «برای همین اوباما می خواهد از راه دیپلماتیک مساله ایران را حل و فصل کند. او به هیچ وجه به فکر جنگ با ایران نیست و واقعا می خواهد که مساله ایران را از راه دیپلماتیک پیش ببرد. برای این که خوب می داند ایران در کشورهای همسایه و منطقه تا چه اندازه نفوذ دارد و از لبنان تا عراق و کشورهای حاشیه خلیج فارس حضور موثر و تاثیرگذار دارد.»
این کارشناس کانادایی همچنین از گفت و گوهای مستقیم میان ایران و امریکا حمایت می کند و می گوید: «کسانی که این گفت و گوها را رد می کنند، جنگ طلبانی هستند که حاکمیت های استبدادی را بر کشورهای خود حاکم کرده اند.»
در همین رابطه راجر کوهن، روزنامه نگار مشهور امریکایی در قالب پرسش کننده غربی می پرسد از ایران چه می خواهیم، و خود جواب می دهد: «می خواهیم که درهای تمامی تاسیسات هسته ای اش را به روی بازرسان آژانس بگشاید. اورانیوم 20 درصدی را به ما تحویل بدهد و به تهدیدهای خود علیه اسرائیل پایان دهد. همچنین از ایران می خواهیم که به حقوق بشر احترام بگذارد، سیاست خود در تعامل با حماس و حزب الله را تغییر دهد و در قبال سوریه سیاستی ایجابی تر در تعامل با غرب اتخاذ کند. در مقابل این کارها ما غربی ها حاضریم که تحریم ها را متوقف کنیم، به عملیات امنیتی علیه آن پایان دهیم و دیگر صحبت از تغییر نظام نزنیم و قدرت منطقه ای ایران را به رسمیت بشناسیم و اجازه بدهیم که به غنی سازی اورانیوم تا سقف 5 درصد ادامه دهد.»
کوهن در حالی این شرایط را برای مذاکره امریکا با ایران در نظر می گیرد که طبیعی است که تهران نپذیرد بر اساس خواسته های وی پای میز مذاکره بنشیند. ما نباید توقع داشته باشیم که ایران به همین سادگی به شرایط غرب تن دهد در حالی که اکنون در موضع قدرت و کانون برتری در خاورمیانه قرار دارد. ایران حتی در زمان شاه که قدرتش از وضعیت فعلی اش، حداقل در بعد عملی کمتر بود، همواره از موضع قدرت با دیگر کشورهای همسایه تعامل می کرد. آقای کوهن باید بداند که ایران با قدرت از اسد دفاع می کند و اجازه نمی دهد که وی به این سادگی ها سقوط کند چرا که خوب می داند که سقوط اسد ممکن است چه هزینه های سنگینی را متحمل آن کند. کما این که تحریم ها نیز بر خلاف آن چیزی که غرب تصور می کند، تاثیر چندانی بر ایران نگذاشته و این کشور همچنان در راس بسیاری از شاخص های اقتصادی قرار دارد.
آقای کوهن همچنین نباید فراموش کند که ایران در هیچ شرایطی حاضر به کوتاه آمدن در دفاع از متحدانش در فلسطین و لبنان نیست و نمی تواند این تصور را هم بکند که تغییر نظام تهدیدی برای ایران محسوب می شود چرا که کلا در سایه نظام انتخاباتی ایران امکان تغییر نظام در این کشور از اساس وجود ندارد.
در عین حال زبان جنگ زبان خطرناکی برای تهدید ایران محسوب می شود. ایران کشوری عظیم با ملتی بافرهنگ و اصیل است که هیچ گاه نمی توان با آن از موضع تحقیر و تضعیف صحبت کرد. اگر اسرائیل تصور می کند که با ابزار تهدید و جنگ می تواند ایران را به زانو در آورد کاملا در اشتباه است، تهدیدهای آن نه تنها نتیجه ای در بر نخواهد داشت بلکه بر عکس بر مشکلات اسرائیل و منطقه و حتی جامعه جهانی خواهد افزود و این حقیقتی است که امریکا به خوبی به آن رسیده و درک کرده که چاره ای ندارد جز این که با ایران به مذاکره بنشیند.
