برای کسی که از کینه و عصبانیت مثل دیگ روی آتش می جوشد، حرف زدن از بخشش و گذشت مثل سرریز کردن یک ملاقه روغن داغ روی سرش است؛ غافل از این که این همه قل قل کردن و بالا و پایین پریدن نه به درد می خورد، نه گرهی باز می کند. بتازگی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا هم با ما هم عقیده شده اند.
آنها یک جامعه آماری ۲۰۰ نفره را که همه دل پری از دوستانشان داشته اند و مدام با خاطرات بد مربوط به آنها زندگی می کنند انتخاب کرده اند و از آنها خواسته اند تا به دو گروه تقسیم شوند و گروه اول همچنان به خاطرات بد گذشته فکر کند و گروه دوم به آشتی و برقراری صلح.
این ۲۰۰ نفر طبق خواسته محققان عمل کردند در حالی که نمی دانستند پژوهشگران مشغول اندازه گیری ضربان قلب و فشار خون شان هستند و نتایج جالب توجهی را ثبت می کنند.
دکتر بریتا لارسن سرپرست این پژوهشگران می گوید او و همکارانش در آزمایشگاه به وضوح دیده اند که وقتی آدم ها به خاطرات تلخ گذشته که مملو از کینه و احساس منفی است، فکر می کنند، چطور فشار خونشان اوج می گیرد.
معنی حرف های دکتر لارسن به زبان ساده این است وقتی ما قلبمان را پر از کینه و خصومت می کنیم فشار خونمان بالا می رود و وقتی فشار خون بالا برود، اولین جایی که آسیب می بیند قلب است؛ برای همین است که او و همکارانش به همه مردم جهان توصیه می کنند که اگر می خواهید قلبی سالم داشته باشید، خطاهای دیگران را ببخشید و از گناه آنها درگذرید.
حالا شاید عده ای که خودشان را کینه شتری می دانند، بخواهند در مقابل این یافته علمی مقاومت کنند و مثل مرغی که یک پا دارد، پا در یک کفش کنند و تا خون طرف مقابل را نریزند و آبرویش را بر باد ندهند، دست بردار نباشند.
البته این گروه در انتخاب این روش آزادند اما باید بدانند که این قلب ظریف و شکننده خودشان است که زیر بار این همه کینه خم می شود و تاب نمی آورد ولی بد نیست وقتی برای بد بودن و بد دیدن، همه راه ها را امتحان می کنیم یک بار هم تا ته خوب بودن برویم و بدانیم آنها که خیر دنیا را در گذاشتن و گذشتن می بینند چه حسی دارند؛ آنگاه شاید ما هم هم قبیله کسانی بشویم که باور کرده اند مهربانی و لبخند زدن، ارزان ترین راهی است که می شود با آن نگاه ها را وسعت داد.
منبع:روزنامه جام جم
