لاله عباسي گلي است اهلي و خانگي و در
مقابل آفات بسيار مقاوم که گل هاي شيپوري سرخ و سفيد و بنفش آن هنگام غروب
آفتاب باز مي شود و به وقت طلوع سپيده صبح پژمرده مي گردد. لاله عباسي گلي
است زيبا که عمري يک شبه دارد و تنها شبها مي شکفد و با طلوع فجر مي ميرد
به همين علت معبران آن را گل جوان مرگي شناخته اند و دسته اي نيز آن را
زاهدي منزوي و متقي و غمگين شناخته اند که شب زنده داري و عبادت مي کند و
بامداد از فرط خستگي و بي خوابي به خواب مي رود که اين خواب را نيز عرفا(
خواب قيلوله) مي گويند. خوابي که بامداد بعد از عبادت و شب زنده داري و
نماز شب حاصل مي شود. لاله عباسي از نظر احساسي و عاطفي گل خوبي نيست و از
دسته گل هاي شاد محسوب نمي گردد و چنان چه در خواب ببينيد که در خانه شما
بوته اي لاله عباسي روئيده غمگين و افسرده مي شويد. اگر از زاويه بهتري
بخواهيم نگاه کنيم وجود لاله عباسي در خانه بيننده خواب نشان آن است که
از نظر مذهبي و تکاليف شرئي کمبودهائي هست که بايد جبران شود. اما همان طور
که گفته شد لاله عباسي گل جوان مرگي و غم و انددوه است. گل شب و گل تاريکي
و ظلمت است. اگر کسي گل لاله عباسي در خواب به شما بدهد همان معني است که
شما گلي به ديگري بدهيد و در هر حالت تحفه غم و سوگواري است. اين گل چون
از شاخه جدا شود بلا فاصله پژمرده مي شود و از بين مي رود تعارفش در خواب
به هيچ وجه دل پذير نيست و ديدن بوته آن در خواب بهتر است.